Lange rit, heel warm, snelle auto's, teleurstelling voor Robert, 2 keer bijna gecrasht...

Zaterdag 10 oktober.

Het is eigenlijk al Zondag maar toen ik gisteren thuis kwam had ik geen zin om het verslag te schrijven. Het was een lange, heel warme dag en we waren laat terug. Vandaar.....

Het begon allemaal vroeg....heel vroeg. De planning was om 6 uur weg te rijden dus ik was al om 05.15 uur opgestaan. Natuurlijk eerst even de krant gelezen en koffie gezet. Ton werd ook al redelijk snel wakker dus snel een bakkie ingeschonken voordat hij weer in slaap viel. Ik sta nu eenmaal makkelijker vroeg op dan hij dus moet er wel voor zorgen dat hij dan wakker blijft. Langzaam worden we goed wakker en eten een ontbijtje. Ik heb altijd moeite om zo vroeg een boterham te eten dus die ene gaat niet makkelijk naar binnen. Het is inmiddels al wel 6.15 uur geworden en we moeten nog weg, maar we hebben tijd zat dus dat komt wel goed.

Eenmaal de deur uit moeten we nog tanken en gaan we toch ook nog een Starbakkie halen om mee te nemen. Vlakbij de Starbucks komt Ton er achter dat hij zijn nicotine patch is vergeten. Ja inderdaad, hij onderneemt weer een poging om te stoppen met roken. Net als verleden jaar gaat die prima zo tijdens de vakantie, maar dan moet je er wel aan denken op zo'n ding op te plakken. Dus weer terug, patch geplakt en weer richting de Starbucks en Race Track.

Met een beker vol koffie en een tank vol benzine gaan we dan eindelijk op pad. Het is inmiddels 7.15 uur dus we zijn wat later weg dan gepland. We zoeven de Turnpike (dat is de tolweg die dwars door Florida van noord naar zuid loopt) op, zetten de cruise control aan en rijden richting Homestead. Onderweg een aantal pitstops gedaan want door al die koffie wordt de blaas toch aardig vol een aantal maal. Ook de inwendige mens wordt bediend en voor Homestead stoppen we nog even voor een heerlijke sandwich bij de, voor Florida gangers bekende, Earl of Sandwich.

Wel fijn dat die tegenwoordig op de service areas zit op de Turnpike. Voorheen was het de koning van de burgers die z'n ongezonde vette hap aan je probeerde te slijten.

Zo rond 12.30 uur rijden we afslag 6 af en sluiten achteraan in de rij aan op de Speedway Boulevard. Want alhoewel het verkeer hier goed wordt geregeld door de polite tijdens zulke evenementen, het is niet te voorkomen dat er een enorme rij auto's staat richting het circuit. Het gaat toch nog redelijk snel zo, hier kan onze politie nog wel wat van leren. We parkeren de auto op het enorme parkeerterrein en lopen richting het circuit. Doordat we dus in die file hebben gestaan is het inmiddels al 1 uur geworden en is de GrandAm race al begonnen. Als we zo naar het circuit lopen horen we de race wagens al blèren. Het is enorm druk, er kunnen 10 duizenden mensen op de tribunes, maar alles verloopt soepel. Eenmaal het terrein op lopen we eerst even naar de rand van het circuit en kijken wat er nog precies allemaal rondracet. Dat ziet er goed uit. We kopen een programma, wat te drinken en een souvenir t-shirt (bij elkaar $40...kassa !) en lopen richting ons vak van de tribune. Gelukkig kan je onder de tribune in de schaduw lopen want het is, zoals voorspelt, enorm warm. We hebben het geluk dat het een beetje waait en er af en toe een wolkje voor de zon schuift, maar als de zon zich zo in vol ornaat laat zien dan loopt de gevoelstemperatuur al weer snel op boven de 40 graden ook doordat het zo enorm vochtig is. Het is maar te hopen dat het op de tribunes uit te houden is. We hebben grote witte handdoeken meegenomen die we lekker als hoofddoeken gebruiken en om de rivieren van zweet op te vangen.

GrandAm racer in actie:

Het gehele veld gaat weer racen na een gele vlag situatie:

Een half uurtje voor het einde van de GrandAm race gaan we toch maar de tribune even af want het is haast niet vol te houden. We zijn niet de enige die vluchten voor de hitte want onder de tribunes zitten, liggen en hangen veel mensen die hier koelte zoeken. Aaaaahhhhh, hier knappen we van op. Door de wind die hier lekker waait koelen we aardig af. We nemen wat te eten en drinken want we willen niet tijdens de Indy Car race de tribunes af. Het is inmiddels half vijf en de pitsstraat is al helemaal klaar gemaakt voor de race en de coureur worden voorgesteld aan het publiek. We lopen dan ook maar weer terug naar onze plaatsen.

We zitten bijna helemaal bovenin dus het is een hele klim. Het lijkt wel of ik Mount Everest moet beklimmen, maar dan in een temperatuur van 40 graden. Eenmaal boven bleek dat we tijden de GrandAm race op de verkeerde plek zaten, maar dat maakte toen niet uit omdat er veel minder publiek op de tribune zat. Nu is het aardig vol aan het raken en de voorbereidingen beneden op het circuit en in de pits zijn klaar dus het spektakel zal zo wel gaan beginnen.

De plaatselijke dominee spreekt een woordje met de 'oppermacht' en zegent iedereen. Dan komt er een miep die het volkslied gaat zingen en vlak voor het einde wordt er een groots vuurwerk ontstoken, "bombs bursting in air" ?, en vliegen 4 F-16s over. Wat een geweldig moment !! Hier zijn ze in Amerika toch wel goed in.

Dan klinkt het bekende "gentlemen start your engines" en kan het spel beginnen. Wat een kippenvel moment ! Het geluid, de geur, de sfeer.....onwijs !!
De auto's verlaten de pitstraat en rijden 2 opwarm rondjes en dan is het GREEN...GREEN...GREEN...

Indy racers in actie:




De race verloopt rustig, en gebeurt veel maar toch ook weer niet. Geen enkele crash maal wel veel leuke inhaal momenten, spanning aan de kop en de strijd achteraan met Robert Doornbos. Hij startte als 22ste en ligt al snel 20ste. Door een pitsfout van z'n directe concurent rijdt hij op een gegeven moment zelfs 18de.
Maar dan...helaas, tijdens de 3e pitsstop komt hij binnen en zien we weinig beweging rond zijn auto. Helaas de auto is kapot, hoe en wat is nog onbekend. Het is jammer want ook zo komt zijn Rookie Of The Year award in gevaar.

Robert is uitgestapt en zit balend op de pitmuur


Het einde van de race is bijzonder spannend. Zowel de nummer 1 (Ryan Briscoe), 2 (Scott Dixon) en 3 (Dario Franchitti) kunnen kampioen worden. Tijdens de laatste 2 rondes gebeurt er tacties van alles, moeten Briscoe en Dixon nog even een druppel brandstof halen en dat komt Dario Franchitti goed uit want hij wordt op de laatste druppel KAMPIOEN ! Het publiek gaat uit zijn dak. En Dario natuurlijk ook. Na de finish maakt hij de gebruikelijke donut burnout.
De laatste drupper brandstop verbruikt tijdens de burnout, dus wordt Dario naar de winnercircle geduwd.


Als alles is afgelopen gaan we terug naar de auto. Wat ons erg opvalt is dat er nergens rotzooi op de grond ligt. Iedereen neemt z'n afval mee en gooit het in de vuilnisbak. Ook rond de drink een eettentjes is alles zo schoon. Dat is in Nederland toch wel anders.

Het is niet zo ver lopen naar de auto maar het lijkt wel of de auto kilometers ver weg staat. We zijn zo ontzettend moe na alles. Maar dat mag de pret niet drukken want het was een geweldige dag ! Een hoogtepunt in deze vakantie.

Terug richting de Florida Turnpike is het druk, heel druk. Maar dat was te verwachten natuurlijk. Maar ondanks de drukte verloopt alles soepel, mede door de goede verkeersregelingen van de lokale politie. Het begin van de Turnpike is nog aardig druk maar hoe verder we rijden hoe stiller het wordt.
Onderweg bijna 2x een ongeluk gehad, maar door het goede rijden van Ton en zijn perfecte reactiesnelheid ontkomen we daar gelukkig aan. Wat zijn de gemiddelde Amerikanen toch slechte chauffeurs. Stoppen zomaar aan het einde van de invoegstrook dat al deel is van de rijbaan zodat de achterop komende auto's moeten uitwijken en andere rijden als idioten en halen in als gekken zonder richting aan te geven, heel veel mensen bellen en sms'en achter het stuur. Echt ongelofelijk.
Zo'n snelweg is wel fijn als je snel thuis wilt zijn. Rond 23.50 uur zijn we thuis. Ton is zo moe na al die kilomters rijden, logisch, dat hij direct naar bed gaat. Ik kijk nog een half uurtje TV maar moet dan ook die uitzetten want mijn luiken zakken ook langzaam dicht.
Kilometers gereden: 825 km
Temperatuur: gemiddeld 38 graden